ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΦΑΓΩΜΑ

Στο παρόν blog, δίνουμε το δικαίωμα σε όσους θέλουν να εκφράσουν την γνώμη τους για οποιοδήποτε θέμα αφορά το χωριό μας, (εξαιρούνται τα πολιτικά θέματα) ή και να γράψουν άρθρα με τον μοναδικό όρο : να μην κάνουν υβριστικά, χυδαία ή πολιτικά σχόλια. Το blog δεν φέρει ευθύνη για τις γνώμεις που εκφράζετε, ή τις απόψεις που αναφέρονται στα άρθρα ούτε και τις ασπάζεται, απλά αναρτεί ότι στέλνετε, χωρίς να τα αλλοιώνει.  

Σχολείο για φάγωμα

Του ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΠΙΤΖΑΚΗ

      Δεν το ήξερα. Το έμαθα πριν λίγες μέρες: «Ταβέρνα μέσα σε Σχολείο» προέκυψε στο χωριό των Λιμνών εδώ και δυό μήνες «μέσα στο σκοτεινό 2011». Ανατρίχιασα. Ταβέρνα μέσα στο Σχολείο;

      Γιατί εγώ ξέρω ότι ένα χωριό έχει, για σύμβολά του, την εκκλησία του και το σχολειό του. Και γιατί είναι σύμβολα; Επειδή σε αυτά εναποθέτουμε την ελπίδα μας: Τον Θεό και τα Παιδιά μας.  Εγώ είμαι γιος δασκάλων και νιώθω για το σχολείο ό,τι νιώθει ένα παπαδοπαίδι για τους χώρους όπου ιερουργούσε ο πατέρας του. Γιατί δεν αλλάζουμε και τη χρήση των εκκλησιών να τελειώνουμε; Και μη μου πείτε ότι δεν είναι το ίδιο πράγμα. Το ίδιο πράγμα είναι, γιατί βρίσκονται μες στο μυαλό μας και η γνώση και η αντίληψη (που είναι η επίγνωση της γνώσης) και η πίστη.

      Οι Λίμνες είναι γνωστές σε όλη την Kαλλικράτεια επικράτεια του Αγίου Νικολάου για τα καφενεία τους, που τα βράδια μετατρέπονται σε μεζεδοπωλεία. Δεν θα με πείραζε αν ένας τέτοιος χώρος έπαιρνε τάχα μου το όνομα «Σχολειό» και ήτανε ταβέρνα. Δεν χρειαζόταν όμως η εισβολή σε ένα πραγματικό Σχολείο, που πρέπει να πούμε εδώ πως πρόκειται για το Καινούργιο που ράγισε από σεισμό και πως οι μαθητές του στεγάζονται - ουδέν μονιμότερον του προσωρινού - στο Παλιό Σχολείο.  

     Θα μπορούσε κάλλιστα το αχρηστευμένο Σχολείο να είχε μετατραπεί σε Σχολή. Για παράδειγμα, σε ένα Παγκρήτιο Πολυτεχνείο Παραδοσιακών Πρακτικών Τεχνών. Να έρχονται  να μαθαίνουν πώς να φτιάχνουν μαχαίρια, πώς να ράβουνε παραδοσιακές στολές, πώς να γίνουν σχοινοπλόκοι ή λιθοξόοι. Ή θα μπορούσε το αχρηστευμένο Σχολείο να γινότανε Παγκρήτιο Μουσείο Κινηματογραφικών Ταινιών που γυρίστηκαν στην Κρήτη, κάτι που θα διαφημιζότανε καθ΄οδόν προς τις Λίμνες, όπως συμβαίνει με το Ενυδρείο Κρήτης που διαφημίζεται καθ΄οδόν με ταμπέλες. Άλλωστε, αυτό το χωριό πριν δέκα χρόνια πέρασε στην κινηματογραφική «αιωνιότητα» (ενώ το «Νησί» δεν θα περάσει, γιατί είναι τηλεοπτική σειρά – θυμηθείτε, πού μπορεί σήμερα να βρει κανείς το «Ποιός πληρώνει τον Βαρκάρη;» του ΒΒC ή τον «Άγνωστο Πόλεμο» της ΕΡΤ).

      Ζούμε σε μια εποχή όπου ό,τι κάνουμε μοιάζει καταπληκτικά με αυτό που δεν κάνουμε. Σε μια εποχή όπου όλα επιτρέπονται και όλα θυσιάζονται στο βωμό του εντυπωσιασμού που μετατρέπεται σε χρήμα και της αδιαφορίας και της άγνοιας που μετατρέπονται σε ευκαιρία. Μιλάω για έστω και έναν Λιμνιώτη που κατέβασε την ιδέα για μια τέτοιου είδους εκμετάλλευση και μιλάω για ένα χωριό που όχι μόνο δεν αντέδρασε, αλλά ασπάστηκε και είπε μπράβο σε αυτή την ιδέα. Σκέφτομαι τα σκοτάδια που τυλίγουνε τις Λίμνες. Και δεν μιλάω για τα σκοτάδια του βραδιού.

      Υπάρχει ίσως εξήγηση γι΄αυτό. Εθισμένοι οι σημερινοί Λιμνιώτες από τις διάφορες εκδηλώσεις τους στις γιορτές της Πρωτοχρονιάς, της Αποκριάς, της Ρακής, όπου πράγματι οι σχολικές αίθουσες και στα δύο σχολεία τους (και στο παλιό και στο καινούργιο) χρησιμοποιήθηκαν πρόσκαιρα για φύλαξη υλικών, για προπαρασκευή φαγητών, ίσως γι΄αυτό τους φάνηκε η μετατροπή του σε φαγάδικο κάτι φυσιολογικό.

      Δεν είμαι κανένας οπισθοδρομικός. Ξέρω και θέλω τη ζωή να πηγαίνει μπροστά. Αλλά έτυχε να είμαι και κοινωνικοποιημένος και δεν δέχομαι η ζωή να πηγαίνει όπου την πάνε. Θέλω να υπάρχει σεβασμός των άλλων και ποιότητα και όχι ισοπέδωση αξιών στο όνομα του εμπορίου. Δεν θέλω η Κόκα Κόλα να αντικαθιστά τις κολώνες του Παρθενώνα με μπουκάλια της για να διαφημίζεται και δεν θέλω ο συντοπίτης μου επιχειρηματίας στις Λίμνες, που για λόγους συμφέροντος πάντρεψε την ψυχική γνώση με την γαστριμαργική τέρψη και την πνευματική ανάταση με την οινοπνευματική  απόλαυση, να βάζει στον τοίχο ήρωες του Εικοσιένα για να κάνει ντεκόρ που να θυμίζει σχολείο. Ποιό σχολείο; Αυτό που με τις ευλογίες του Δήμου το άλωσε για να το κάνει ταβέρνα!

      Από ό,τι μαθαίνω, η ιδέα του άρεσε - και όλο το χωριό του λέει συγχαρητήρια και το στηρίζει και το επισκέπτεται. Εγώ με λύπη μου σκέφτομαι ότι πολλοί από σημερινούς Λιμνιώτες που “τελούν” τους γέρους τους, έχουν βγάλει αυτό το Σχολείο και όμως χαίρονται γι΄αυτό το ομορφοσυγυρισμένο κατάντημά του. Λένε ότι είναι ωραίο να τρως υπέροχους μεζέδες βλέποντας ολόγυρά σου όλα τα σχολικά αντικείμενα (χάρτες, αριθμητήρια, σφουγγάρια, κιμωλίες, εικόνες παλιών επαναστατών). Και εγώ λέω ότι θλίβομαι να σκέφτομαι πως στον μαυροπίνακα τώρα γράφουνε γεύματα. Από κάποιον έγινε το εξής σχόλιο: «Τα αναρτημένα πορτραίτα αγωνιστών του 21 μας έδωσαν την αφορμή για συζητήσεις και ανταλλαγές πληροφοριών...» Και εγώ λέω ότι υπάρχουν άλλοι που δεν βλέπουν τρώγοντας και γελώντας τον Αθανάσιο Διάκο, τον Μάρκο Μπότσαρη και τον Λόρδο Βύρωνα, αλλά αναλογίζονται με σεβασμό το αίμα της θυσίας τους. Θυμάμαι το τέλος ενός γνωστού τραγουδιού του Σαββόπουλου για τον Καραϊσκάκη: «Ποιός, αλήθεια, είμαι εγώ και πού πάω - με χίλιες δυό εικόνες στο μυαλό; - Προβολείς με στραβώνουν και πάω – και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ».

      Όχι. Έστω και στη τωρινή κατάντια της αμυαλοσύνης, πρέπει να ξαναθυμηθούμε όλοι ότι υπάρχουν όρια, που δεν τα βάζουμε εμείς, αλλά μπαίνουν από την ίδια την έννοια και τη σημασία της. Όπως δεν μπορεί να αναλογιστεί κανείς, με τη δύναμη του χρήματος να υπάρξει ταβέρνα μέσα σε μια εγκαταλειμένη ή ερειπωμένη εκκλησία, έτσι και ένα Σχολείο δεν αποχαρακτηρίζεται με τόση ελαφρότητα. Ένα Σχολείο που κάποτε ράγισε από σεισμό και ξαναφτιάχτηκε με δεν ξέρω λεφτά της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να στεγάσει ο Δήμος την Σχολή της Μεσογειακής Γαστρονομίας που σχεδίαζε να έχει. Ένα Σχολείο που προβάλεται στις μικρές οθόνες της Ελλάδας, της Ευρώπης, της Αυστραλίας και της Αμερικής, μέσα από την ταινία «Φοβού τους Έλληνες», όπου η αγέρωχη ηθοποιός Τασσώ Καββαδία διάπλατα άνοιγε την πόρτα της τάξης την ώρα που δίδασκε ο δάσκαλος Λάκης Λαζόπουλος για να του ανακοινώσει ότι είχε έρθει η ώρα της βεντέττας. Άνοιγε μάλιστα η πόρτα της τάξης αυτού του Σχολείου με τραγούδι: «Ανέμου άνεμος εγώ, τ΄αχνάρια σου δεν σβήνεις!» Τώρα που το ίδιο ακριβώς χρονικό διάστημα της ανίερης ταβέρνας μέσα στο Σχολείο η σπουδαία αυτή ηθοποιός είναι πιά αέρας, καλούμαστε να κρίνουμε την χρήση του Σχολείου των Λιμνών. Ακόμα και σαν ταινία, είχε παραμείνει σχολείο. Γιατί, για φανταστείτε, να γυριζότανε εκεί μέσα το «Μπορντέλο» του Νίκου Κούνδουρου! 

      Σήμερα οι Έλληνες έχουν τόσο εκμαυλιστεί με τις επιταγές του λάιφ στάιλ της τηλεόρασης - που έχουν χάσει το μέτρο. Αλλιώς δεν εξηγείται γιατί αντιμετωπίζουν σαν κοσμικό γεγονός τον γάμο του γιου του πρώην βασιλιά Κωνσταντίνου στις Σπέτσες, ξεχνώντας ότι έγινε με αρπαγμένα λεφτά του ελληνικού λαού. Ούτε εξηγείται γιατί η Μαριέτα Χρουσαλά έπρεπε να χορέψει πάνω στο ιστορικό θωρηκτό «Αβέρωφ», που κάποτε μόνο του έκλεινε τον τουρκικό στόλο μέσα στα Δαρδανέλια. Κι εμείς μιλάμε για ένα σχολείο σε ένα χωριό Λίμνες που έγινε φαγάδικο! Ε, αυτό είναι άδικο, για να κάνω και ομοιοκαταληξία.

      Γιατί όμως, τί με έπιασε και χτυπάω το αγαπημένο μου χωριό, το χωριό όπου γεννήθηκε και όπου τώρα αναπαύεται ο πατέρας μου; Μα, το χτυπάω επειδή στο Σχολείο του εκδηλώνεται αυτές τις μέρες η αφροσύνη του καιρού μας. Και δεν είναι καν μέρες. Είναι νύχτες και το Σχολείο έχει μετατραπεί σε Κρυφό Σχολειό, που διδάσκει πώς ρέει πιο εύκολα το κρασί και πώς πάει πιο εύκολα κάτω το μεζεδάκι, με καλή παρέα και με νοσταλγικό περιβάλλον.   

                                                  ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΙΑΠΙΤΖΑΚΗΣ